สวัสดีค่ะ ท่านผู้สนใจพลังจิตทุกท่าน.....ก่อนอื่นฉันจะขอเล่าความเป็นมาของการฝึกพลังจิตของตนเองสักเล็กน้อยนะคะ ทุกอย่างต้องมีเหตุปัจจัยจึงเกิด การที่จะมีการสนใจเรื่องพลังจิตก็ต้องมีเหตุปัจจัยเช่นกัน ....เมื่อประมาณ ๑๘ ปีมาแล้ว ฉันได้รู้จักกับพระอาจารย์ปานขาว (ขอประทานอภัยค่ะ..นามสกุลจำไม่ได้แล้ว) ท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดลาวในประเทศฝรั่งเศส ท่านได้เมตตาแนะนำวิธีฝึกสมาธิลมปราณให้ ฉันเกิดความศรัทธาท่านอย่างจับใจ เพราะท่านเป็นพระที่มีจริยาวัตรสำรวมสงบ พูดน้อยและมีสาระน่าสนใจ ท่านแนะนำเกี่ยวกับการฝึกลมปราณด้วยวิธีง่าย ๆ จะใช้อิริยาบถใดก็ได้ แล้วแต่จะสะดวกท่านบอกว่าการฝึกลมปราณก็เหมือนกับการดำน้ำ วิธีการก็คือ เริ่มด้วยการหายใจออกช้า ๆ ให้สุดก่อนแล้วสูดลมหายใจเข้าช้า ๆ จนสุดถึงสะดือ แล้วกลั้นลมไว้ให้นานเท่าที่จะทนได้ จากนั้นก็ค่อยหายใจออกช้า ๆ ขณะที่หายใจเข้าและหายใจออกมีสติจับอยู่ที่ลมหายใจตลอดสาย ท่านแนะนำสั้น ๆ แค่นี่เอง ฉันก็ตื่นเต้นอยากจะลองฝึกดูเพราะได้ยินแค่คำว่า "ฝึกสมาธิลมปราณ" เท่านั้นจิตมันเกิดความยินดีพอใจ (โลภะ) อย่างบอกไม่ถูก
ขณะนั้น "ศรัทธา" ในการที่จะเจริญสมาธิมาแรงมาก เพราะสนใจเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสได้พบผู้รู้ หรือกัลยาณมิตรช่วยชี้แนะวิธีการปฏิบัติที่ถูกต้องให้ ฉันได้ทดลองฝึกทันทีในคืนวันนั้น เริ่มด้วย
อิริยาบถนอนก่อน เหตุผลก็คือว่าฉันยังไม่กล้าพอที่จะนั่งทำเงียบ ๆ คนเดียวในห้องพระ ครั้นจะนั่งทำบนเตียงนอน ก็เกรงว่าคุณสามีจะตกใจ และจะคิดว่าฉันเป็นอะไรไป คืนนี้ทำไมไม่ยอมนอน จะกลายเป็นเรื่องวุ่นวายไป เลยทำแบบสบาย ๆ ก่อนดีกว่า อ้อ..ลืมบอกไปว่า ทำไมถึงไม่กล้านั่งฝึกคนเดียว ฉันเป็นคนขี้กลัวผี จึงกลัวว่าเวลานั่งไปนาน ๆ เผลอ ๆ มีใครมาร่วมปฏิบัติด้วย หรือมาปรากฏให้เห็นตอนนั่น
ฉันคงจับไข้หัวโกร๋นแน่ ๆ เลย ดังนั้นฉันก็ใช้วิธีฝึกในท่านอนตามปกตินั่นแหละ สูดลมหายใจออกช้า ๆ สูดเข้าช้า ๆ แล้วก็กลั้นไว้นาน ๆ จนแทบทนไม่ไหวจึงค่อย ๆ ปล่อยออก ทำเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ จนรู้สึกร้อนไปทั้งตัว ร้อนขึ้น ๆ ดูเหมือนกับว่าจะขับไข้..... แต่จิตก็ไม่ได้คิดอะไร มีหน้าที่อย่างเดียวคือเพียรดูลมหายใจอย่างระมัดระวังไปเรื่อย ๆ ไม่ทราบใช้เวลานานสักแค่ไหน เพราะไม่ได้ตั้งเวลาไว้ ในที่สุดสิ่งที่ไม่คาดฝันมาก่อน ก็ได้ปรากฏให้ฉันได้สัมผัส ท่านลองเดาซิว่าอะไรเอ่ย.....ไม่ใช่เทวดาไม่ใช่ผี แต่เป็นสีน่าดู ถึงเดาก็ไม่ถูกหรอกจ๊ะ....
จิตขณะนั้นเป็นสมาธิตั้งมั่นแน่วแน่ อยู่จุดเดียวที่ตรงเหนือสะดือนิดหน่อย เกิดเป็นเหมือนดวงไฟ
กลมสีแดงสว่างไม่ถึงกับจ้ามาก มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๕-๖ ซม. จิตได้สัมผัสปรากฏการณ์นั้นอยู่สักครู่ จากนั้นก็มีอาการปรากฏทางกายเกิดขึ้นคือเหงื่อออกทั่วตัวแล้วจิตก็ค่อย ๆ ถอนออกจากสมาธิ
การฝึกลมปราณสมาธิครั้งแรกของฉัน ก็ผ่านไปด้วยดีอย่างไม่น่าเชื่อ มันเป็นการเริ่มต้นที่ตื่นเต้นพอสมควรสำหรับฉัน นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็จะเพียรฝึกลมปราณทุกวันอย่างสม่ำเสมอ และก็ได้ลองนำมาใช้ในชีวิตประจำวันด้วย.....สำหรับวันนี้ก็อ่านกันแค่พอหอมปากหอมคอแค่นี้ก่อนนะ คอยติดตามตอนต่อไปในเร็ว ๆ นี้จ๊ะ
